ΔΕΥΤΕΡΑ 18/4/2022 – ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΡΙΟ 3, ΩΡΑ 8:15 Μ.Μ.

Στις προβολές θα τηρούνται αυστηρά όλα τα υγειονομικά πρωτόκολλα που έχουν καθοριστεί από το Υπουργείο Υγείας της Κύπρου. Είσοδος με SafePass. Απαραίτητη χρήση μάσκας και τήρηση αποστάσεων.

Κοινωνική περουβιανή ταινία της Μελίνα Λεόν που απέσπασε εγκωμιαστικές κριτικές. Ένα αισθητικά εντυπωσιακό ντεμπούτο που ξεχειλίζει ταλέντο και διαθέτει την αυτοπεποίθηση να διαχειριστεί ετερόκλιτες θεματικές, το φιλμ της Λεόν εμπνέεται από μια τραγική αληθινή ιστορία με φόντο την ταραχώδη δεκαετία του ’80 που έζησε η χώρα.

«Το 1988 […] το προσωπικό μονοπάτι της 20χρονης Χεορχίνα προδιαγράφεται μαύρο, όπως άλλωστε κάθε κατοίκου των εξαθλιωμένων κατοίκων στα χωριά των Άνδεων. Όταν η εγκυμονούσα κοπέλα, που βγάζει μετά βίας τα προς το ζην με τον μεροκαματιάρη άντρα της καλλιεργώντας και πουλώντας πατάτες, μαθαίνει από το ραδιόφωνο για την ύπαρξη μιας κλινικής που παρέχει δωρεάν νοσήλια για τοκετό, ξεκινά τα δρομολόγια στην πρωτεύουσα Λίμα για τα διαδικαστικά. Όμως το «νοσοκομείο» που τελικά θα την ξεγεννήσει αποδείχνεται βιτρίνα ενός κυκλώματος διακίνησης βρεφών όταν εκείνη ξυπνά χωρίς ποτέ να έχει δει το μωρό. Το κτίριο έχει εκκενωθεί, οι Αρχές αδιαφορούν, και η Χεοργίνα εναποθέτει τώρα τον πόνο και την ελπίδα της στον ρεπόρτερ μιας μεγάλης εφημερίδας που θα αρχίσει να ψάχνει σχολαστικά την υπόθεση.

[…] Του βουβού πόνου στο πρόσωπο της Πάμελα Μεντόζα συμπεριλαμβανομένου, δεν υπάρχει κανένα σήμα στην πρώτη μεγάλου μήκους δουλειά της Μελίνα Λεόν που να μην οπτικοποιεί ουσιαστικά τη δοκιμασία της Χεορχίνα (αλλά και του επίσης ιθαγενούς δημοσιογράφου Πέδρο) σε ένα περιβάλλον μόνιμα μαστιζόμενο από τη σαπίλα και τον διχασμό, συνεπώς που να μην εκπέμπει την ιδεολογία της δημιουργού. Η οποία ουδέποτε καταφεύγει στην ευκολία του περιγραφικού ρεαλισμού, κι ας βάσισε το σενάριο σε έρευνες του δημοσιογράφου πατέρα της που είχε τότε πρωτοστατήσει στην αποκάλυψη της υπόθεσης.

Αντιθέτως, καταφέρνει να μετατρέψει ένα αυθεντικό χρονικό σε ένα πικρό κινηματογραφικό ποίημα. Σωστότερα, σε ένα «τραγούδι χωρίς όνομα», εκείνο που σπαραχτικά μουρμουρίζει η Χεορχίνα πριν τους τίτλους τέλους, και το ίδιο που δεν έπαψε ποτέ να τραγουδά οποιαδήποτε γυναίκα εγκλωβισμένη στη διαρκώς καθοριζόμενη από έξωθεν προσταγές μοίρα της.» (Κριτική του Ρόμπυ Εκσιέλ για το flix.gr).